نویسنده: البرت بندر
مترجم : نوراحمد جنا
پرسش این است آیا ایالات متحده از طریق مهاجرت به وجود آمد یا از طریق اشغال ؟
در ابتدا، ایالات متحده قطعاً به عنوان یک دولت استعماری و همچنین یک دولت سرمایه داری از طریق اشغال سرزمین بومیان تأسیس شد. دیگر شناخته شده ترین دولت‌ها در این طبقه بندی علاوه از ایالات متحده ،نیوزلند، استرالیا و کانادا هستند. این دولت‌های سرمایه‌داری امروزی در ابتدا همگی به‌عنوان دولت، با اشغال سرزمین بومیان آغاز شدند، که در مرحله ای توسعه امپریالیسم اولیه قرار داشتند. عصر امپریالیسم عموماً توسط برخی از مورخان غیر مارکسیست آغاز قرن پانزدهم است. برخی دیگر تاریخ آغاز امپریالیسم را در حدود سال 1760 می دانند. با این حال، من به بیانیه لنین در اثر مشهورش، «امپریالیسم، بالاترین مرحله سرمایه‌داری» پایبند خواهم بود: «البته نیازی به گفتن نیست که همه مرزها در طبیعت و در جامعه متعارف و قابل تغییر هستند. برای مثال، بحث در مورد سال یا دهه خاصی که در آن امپریالیسم «قطعاً» تثبیت شده و یا به وجود آمده باشد پوچ خواهد بود.»
همچنین بحث در مورد سال یا دهه ای که سرمایه داری تأسیس شد، «معجزه آمیز» وبی معنا خواهد بود. اما سرمایه داری و امپریالیسمی که با اشغال سرزمین مردمان بومی آغاز گردید در اوایل قرن هفدهم آغاز شد. این البته امپریالیسم سرمایه داری انحصاری نبود، بلکه یک امپریالیسم اولیه با بسیاری از ویژگی های مشابه اوایل قرن بیستم بود.
«جابجای» زیر چتر امپریالیستی، در سر زمین بومیان به چه معنا؟ اول، این نوعی توسعه امپریالیستی بود. این جابجایی افراد غیر بومی به قلمرو جدید به عنوان مهاجران دائمی بود. این تهاجم مستعمره نشینان خارجی به سرزمین های بومی با تجاوزی بود که توسط یک قدرت امپراتوری مجاز شمرده شده بود و اغلب توسط یک نهاد یا شرکت امپریالیستی حمایت می شد، مانند مستعمرات پلیموث و جیمزتاون. نخست با اهداف تجارتی تصرف گردیدند، یعنی جستجوی زمین و منابع برای بهره برداری به نفع امپراتوری ها و نهاد های تجاری آنان.این امر توسط شرکت های انحصاری در اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20 بیان شد، زمانی که امپریالیسم به طور کامل وارد عمل شد. امپریالیسم از مرحله آغازین تا پیشرفته ترین خود همواره در جستجوی بازارهای جدید بود.
عمل اشغال و استعمار بیش از 150 سال پیش از توسعه یافته ترین مرحله و شکل امپریالیسم بود. این استعمار و اشغال وحشیانه با جنایات ناگفتنی همراه بود. در این فرآیند، مردم بومی یا نابود شدند یا آنقدر از بین رفتند و منزوی شدند که به یک اقلیت کوچک تقلیل یافتند، و مهاجران مهاجم اکثریت شدند، همانطور که در ایالات متحده اتفاق افتاد زمین منبع کلیدی و اصلی در این استعمار و اشغال بود.
در اوایل قرن بیستم، پروسه ای اشغال سر زمین بومیان «کار کثیف» خود را در ایالات متحده با تقریباً از بین بردن جمعیت بومی انجام داده بود. از جمعیت بومیان پیش از ورود و اشغال بیش از 60 میلیون تخمین زده می شد، ولی تعداد بومیان تا سال 1900 به 237196 نفر کاهش یافت.
لنین در نوشته ای امپریالیسم خود اظهار داشت که دوران توسعه یافته ترین امپریالیسم در اوایل قرن بیستم با ترکیب سرمایه مالی و صنعتی آغاز شد. این ترکیب سرمایه منجر به توسعه سرمایه داری انحصاری شد. لنین معتقد بود که این مرحله نهایی سرمایه داری است. متأسفانه امروز، نمی توان گفت که این مرحله نهایی چقدر طول خواهد کشید.
اما قبل از ظهور امپریالیسم سرمایه داری انحصاری، استعمار و اشغال سرزمین ها در بسیاری از مناطق جهان مستقر شد. نمونه بارز آن ساحل شرقی ایالات متحده کنونی بود. مهاجران اروپایی چندین دهه قبل از تأسیس ایالات متحده در سال 1776 به عنوان یک دولت سرمایه داری به این منطقه حمله کرده بودند، که سپس یک کمپین بیش از 100 ساله نسل کشی را علیه مردم بومی کشور آغاز در سراسر جهان، استعمار مهاجران از قرن 18 تا 20، مردم بومی را به مرز انقراض و اغلب اوقات فراتر از مرز سوق داد. در برزیل منجر به نسل کشی میلیون ها بومی شد (این امر طبق گزارشات در دوران مدرن در منطقه آمازون ادامه دارد)، در «نیوفاندلند» کانادا در دهه 1820 دیگر بوتوک ها وجود نداشت، در استرالیا بومیان مانند حیوانات وحشی شکار شدند، در کالیفرنیا کشتارهای نسل کشی دهها هزار نفر از بومیان توسط تازه واردان سازماندهی شده و حتی تحت حمایت دولت قرار گرفت و در تاسمانیا جمعیت بومی نابود شد.
استعمار بومیان و اشغال سرزمین شان شکل گذشته ای امپریالیسم است، اگرچه استعمار همچنان ادامه دارد. این میراث در نسل امروز هنوز با استثمار و نژادپرستی طنین انداز است. برای پیروزی نهایی بر بقایای نژاد پرستی که میراث گذشته است و آینده مارا نیز تحقیر می کند نیاز به بالاترین سطح اتحاد طبقه کارگر ، دارد. اکنون کشورهای استعماری گذشته به کشورهای امپریالیستی تمام عیار تبدیل شده اند که باید برای گذار به سوسیالیسم شاهد اتحاد طبقه کارگر باشند.
طبقه کارگر ایالات متحده بسیار متنوع است، اما انحاد پرولتاریای سفید و غیر سفید پوست پیش شرط لازم برای سرنگونی سرمایه داری است. این طبقه کارگر چند ملیتی ترین و چند نژادی ترین اقشار جامعه و استراتژیک ترین لایه ای است که قادر به ایجاد تغییرات انقلابی است. همچنین، این وحدت به تعداد قابل توجهی از کارگران سفیدپوست بستگی دارد که در مبارزه ای که گذار به سوسیالیسم را تحقق بخشد، بپیوندند.
در کتاب «ساکنان»: اسطوره پرولتاریای سفید، «جی. ساکای» بیان می کند که «پرولتاریای سفید نمی تواند انقلابی باشد، زیرا آنها بخشی و بقایای استعمار هستند». این بیانیه سوگیری نویسنده علیه اتحاد طبقه کارگر را آشکار می کند و به نفع طبقه حاکم است. کارگران سفید استعمارچیان نیستند، بلکه بخشی از طبقه کارگر و متحدان طبیعی ستمدیدگان ملی و نژادی هستند. در نظر گرفتن آنها به عنوان “استعمارچیان” ضربه ای علیه مبارزه برای اتحاد خواهد بود و فقط عمر سرمایه داری را طولانی می کند.
در مورد خانم دب هالند، وزیر کشور، و شاریس دیویدز، نماینده ایالات متحده از کانزاس، باید از مشارکت آنها در دولت پشتیبانی شود زیرا هر چه صدای بومیان مترقی تر شنیده شود، بهتر است. اما کار برای دولت می تواند منجر به قرار گرفتن در موقعیت نامناسبی شود، مانند حمایت هالند از تصمیم بایدن برای فروش اجاره نامه های جدید نفت و گاز. موضع مخمصه امیز خانم هالند قبلاً توسط بسیاری درشهرستان اندین پیش‌بینی شده بود و متوجه شدند که او در تصمیم‌گیری‌های خاص دچار مشکل می‌شود.
با توجه به رویکرد کلی بومیان به دولت بایدن، من آن را به عنوان یکی از اعمال فشار توده‌ای توصیف می‌کنم، با در نظر گرفتن تلنگرهای بایدن و سیاست خارجی او یعنی شعله‌ور کردن جنگ و بحران در اکراین و درگیری با هجوم گسترده تسلیحات،فشار گسترده از طرف تودها بر بایدن لازم است.
یک مثال خوب کمپین مردمی «لئونارد پلتیر» است.، راهپیمایی برای آزادی او سازماندهی شده است که از اول سپتامبر در مینیاپولیس آغاز می شود و در 22 نوامبر در واشنگتن دی سی به اوج خود می رسد.
نوت: لیوناردو پلتیر یک فعال بومی آمریکایی و یکی از اعضای اصلی جنبش سرخپوستان آمریکایی است که پس از یک دادگاه جنجالی، به اتهام کمک به قتل محکوم شد و از سال 1977 در زندان است
