اعتراف

ماییم ما که جهد فراوان نکرده ایم

یک درد خلق غمزده، درمان نکرده ایم

ماییم ما که این سر شوریده را هنوز

در گیرو دار معرکه، قربان نکرده ایم

ماییم ما که دامن این دشت و کوهسار

از لاله های سرخ، چراغان نکرده ایم

در آتش شکنجهء غولان روزگار

خاکستر سیه شده، افغان نکرده ایم

شاید نبود خواستهء ما را، اگر هنوز

جمع بساط پوچ حریفان نکرده ایم

آرامش محیط نه ما را مراد بود

چون قطره بوده ایم که توفان نکرده ایم

در آستان مرتجعین، سر نسوده ایم

هرچند هم که شورش و عصیان نکرده ایم

در انتظارسر زدن آفتاب سرخ

خدمت به رهزنان شبستان نکرده ایم

چون رهرو طریق مروت، به داغ ننگ

آلوده هیچ گوشهء دامان نکرده ایم

ما نردبان شهرت خود را چو دیگران

در زیر پا نهادن وجدان نکرده ایم

از بیم بی تمیزی چشمان مشتری

ویرانه ایم و گنج نمایان نکرده ایم

سر ها به کف نهاده و مردانه می رویم

تا ترک رسم و شیوهء مردان نکرده ایم

شرمنده گفت “سرمد ” شوریده این چنین

حقا که ما تلاش فراوان نکرده ایم