دیباچه

شفیعی کدکنی

بخوان به نام گل سرخ، در صحاری شب،

که باغها همه بیدار و بارور گردند.

بخوان، دوباره بخوان، تا کبوتران سپید

به آشیانه ی خونین دوباره برگردند.

بخوان به نام گل سرخ، در رواق سکوت،

که موج و اوج طنینش ز دشتها گذرد؛

پیام روشن باران،

ز بام نیلی شب،

که رهگذار نسیمش به هر کرانه برد.

ز خشکسال چه ترسی؟ _که سد بسی بستند:

نه در برابر آب،

که در برابر نور

و در برابر آواز و در برابر شور…

در این زمانه ی عسرت،

به شاعران زمان برگ رخصتی دادند

که از معاشقه ی سرو و قمری و لاله

سرودها بسرایند ژرفتر از خواب،

زلالتر از آب.

تو خامشی، که بخواند؟

تو می روی، که بماند؟

که بر نهالک بی برگ ما ترانه بخواند؟

از این کریوه به دور،

در آن کرانه، ببین:

بهار آمده، از سیم خاردار گذشته.

حریق شعله ی گوگردی بنفشه چه زیباست!

هزار آینه جاریست.

هزار آینه

اینک

به همسرایی قلب تو می تپد با شوق.

زمین تهی ست ز رندان؛

همین توئی تنها

که عاشقانه ترین نغمه را دوباره بخوانی.

بخوان به نام گل سرخ و عاشقانه بخوان:

«حدیث عشق بیان کن بدان زبان که تو دانی.1»